Sunday, July 1, 2012

گریه نمی‌کند اثر/مرگ مگر اثر کند


گفته بود برو برنگردی؛ او هم رفته بود و برنگشته بود، نه که نخواهد برگردد، نتوانسته بود برگردد، کشته شده بود، سالها بعد، وسط ِ یک دعوای خانوادگی دایی گفته بود که شهید نشده خودکشی کرده و با این حرفش همه‌ی آن تقدسی که با خط قرمز دور روز شهادتش کشیده بود فروریخت؛ مادر خودش را مقصر می‌دانست؛ هنوز هم؛ فکر می‌کند وقتی گفته برو برنگردی خدا گوش به زنگ بوده و دعای او را مستجاب کرده؛ پشیمان است از گفتن این حرف؛ حالا وقتی او را با رضا مقایسه می‌کند می‌گوید داغ تو تحمل‌کردنی‌تر است؛ رضا با بچه‌ای که از خودش جا گذاشت دردناک‌تر کرد زندگی را؛ شاید کسی هم بیست سال بعد وسط یک دعوای دیگر چیز دیگری بگوید که به حرف‌های رضا معنای دیگری بدهد وقتی به وحید گفته بود مراقب مهرزاد باش. معنایی جز اینکه ما خانوادگی وقتی نزدیک می‌شویم به مرگ حس ‌می‌کنیمش.
کارد که به استخوان برسد مسجد مسجد دعا میکنی بمیری؛ دست به دامن هر بقعه‌ای می‌شوی تمام شود این وضعیت تحمل ناکردنی؛ وضعیتی که در آن کسی از هیچ آزاری به خود و دیگران فروگذار نمی‌کند تا ثابت کند چیزی را که بدیهی است؛‌ باید دیده باشی و تحمل کرده باشی که کوین را بفهمی وقتی همه را کشت جز مادرش را که همزمان که شکنجه‌اش کند با شاهد ِ این همه مصیبت بودن، ثابت هم بکند که دوستش دارد اگرچه از هیچ تلاشی برای آزار دادنش فروگذار نکرده باشد.
سخت است تصور و درک این موقعیت؛‌ سخت است

 

نامزد نخل طلای کن 2011 در رقابت با درخت زندگی (ترنس مالیک)، بچه‌ای با یک دوچرخه (برادران داردن)، آرتیست (میشل هازاناویسیوس)، روزی روزگاری آناتولی (نوری بیلگه‌جیلان)،‌ ما یک پاپ داریم (نانی مورتی)، ماخولیا (فون‌تریه)، پوستی که در آن زندگی می‌کنم (المودوبار)، آور (کوریسماکی) و . . . .


We Need to Talk About Kevin
محصول 2011
کارگردان: لین رمزی
نویسندگان: لین رمزی و راری استوارت کینیر بر اساس رمانی از لیونل شرایور
بازیگران: تیلدا سوینتن(ایوا)، جان سی.رلی (فرانکلین)، ازرا میلر (نوجوانی کوین)
111 دقیقه
دارم به یک اسب فکر می‌کنم؛ اسبی که باید بتازد اما سلول شاخ قدامی نخاعش از کار افتاده و مدام عضلاتش می‌گیرد. شیهه می‌کشد بلند



2 comments:

negar said...

مرگ مگر اثر کند...

Solmaz said...

كوين خيلي اعصاب خورد كنه. واقعا به ادمهاي با اعصاب ضعيف توصيه نمي كنم! بازيها عالي هستن ولي اونقدر كه رو جلوه هاي ويژه كار شده رو داستان نشده. خيلي توجيه پذير نيست. كتابشو من نخوندم ولي انگار بيشتر روي توجيه روانشناسي داستان كار شده