سال
1982
که جرالدین
چاپلین، گابریل گارسیا مارکز، سیدنی
لومت و … هیات داوران جشنواره کن بودند
و فیلمهایی از آلن پارکر، گدار، برادران
تاویانی، یرژی اسکولیموفسکی، آنتونیونی،
ویم وندرس و … را داوری کردند و نخل طلا
را مشترکا دادند به کوستا گاوراس و ییلماز
گونی و شریف گورن، جایزه بهترین کارگردانی
را ورنر هرتزوگ برای یکی دیگر از فیلمهای
جاهطلبانهاش گرفت به نام فیتزکارالدو.
فیلمی
که هرکس دربارهاش نوشت درواقع مبهوت آن
صحنههای بالابردن کشتی غولآسا از کوه
و بعد هم پایین آوردنش شد و البته در باره
شخصیت خیرهکنندهی کلاوس کینسکی و نقشی
که باز ی کرد:فیتزکارالدو.
ندیدم
و نشنیدم کسی از بازی خوردن آن همه بومی
بنویسد که حتا کشته دادند تا کشتی بالا
برود از کوه ذره ذره ذره و پایین بیاید از
آن، تا فیتزکارالدو تجارت چوبش را بکند،
تا اپرایش را در دل جنگل بسازد تا کاروسو
را بیاورد بخواند در آن اپرا، تا کینسکی
معروف شود تا هرتزوگ جایزه بگیرد تا تاریخ
رقم بخورد در جاه طلبی کسانی دیگر و ندیده
شدن انبوهی دیگر.
ندیده
شدن آن همه آدم تلخ است.
بومیهایی
که به هیچ مزد و منتی نردبان شدند برای
هرتزوگ، کینسکی و آن کشتی غولآسا
Fitzcarraldo
محصول
1982
آلمان غربی
و پرو
نویسنده
و کارگردان:
ورنر هرتزوگ
4 comments:
یعنی هنرمندانه ،استادانه عنوان انتخاب می کنید برا پست ها.
وگرنه میشد گفت:...آری اینچنین بود برادر
این فیلمو همین اواخر دیدم همراه ط
جاه طلبانه صفت خوبی بود براش
فیلم بسیار خوبی بود
هرتزوگه دیگه بالاخره
من موندم اون عنوان پست چرا ریاضی شده
سایه
Post a Comment