Sunday, March 25, 2012

از لحد رقص کنان تا به قیامت بروم


سال 90 برای من سال مهمی بود؛ تنها زندگی کردن را در این سال شروع کردم، کائوس را در این سال دیدم؛ چهاربار در این سال به پابوس سعدی رفتم؛ ماشین خریدم؛ به اروپا رفتم؛ در باغی دنج در شهری پرت محفل حافظ‌خوانی راه انداختیم؛ در این سال فهمیدم چرا همه‌ی این سالها تلوتلو خورده آم و تعادل نداشته‌ام و چه مرض لاعلاجی دارم و خودم نمی‌دانسته‌ام؛ آشپزی کردم؛ با اطرافیانم قهرکردم؛ عاشق شدم؛ تازه این‌ها چیزهایی است که می‌شود نوشت؛
بله، داشتم در مورد اسکار حرف می‌زدم و اینکه ویژگی منحصربه‌فرد آن این است که فیلم‌های اسکارگرفته حتی اگر فیلم محبوبتان نباشد اما حتماً فیلم‌های خوبی هستند. یکیشان فیلم ژاپنی
 Okuribito
 که به فارسی رفتن‌ها ترجمه شده؛ فیلمی با موضوع یک نوازنده که از کاربیکار شده و شغلی جدید را در زادگاه خود پیدا می‌کند؛ شغلی که ابتدا تصور می‌کند کمک به مسافران سرزمینی دیگر است چیزی شبیه به کار دریک آژانس مسافرتی اما بعد می‌بیند شغل او کمک به مسافران سرزمینی دیگر است و اصلاً شبیه به کار در یک آژانس مسافرتی نیست. باید فیلم را ببینید تا ارزشهای نهفته در آن را از نزدیک تجربه کنید و از همه مهمتر مفهوم مرگ برایتان اندکی تلطیف شود.



Okuribito
(رفتن‌ها، Departures)
محصول 2008 ژاپن
130 دقیقه
 رنگی، دالبی دیجیتال
کارگردان: یوجیرو تاکیتا
نویسنده: کوندو کایاما
بازیگران: ماساهیرو موتوکی (دایگو)،‌ریوکو هیروسوه (میکا)، تسوتومو یامازاکی (ایکویی)
برنده اسکار بهترین فیلم خارجی سال 2009 در رقابت با
Revanche از اتریش،
 والس با بشیر از اسراییل
 ،The Baader Meinhof complex از آلمان 
و کلاس از فرانسه (1 و 2 )

3 comments:

هما said...

برای منم سال مهمی بود و البته خوب و به یاد ماندنی
برم ببینم بعد میام میگم نظرمو!
سال نوی تو هم مبارک
سال خوبی داشته باشی

Unknown said...

سلام.سال نوشمام مبارک باشه.اگرچه سال کهنه تونم تبریک داشت.حسادت برانگیز بود.و...همون حسادت برانگیز درستتر از همه اس!

Unknown said...

واینکه هیچی توی تموم دنیا به گرد پای عاشق شدن نمیرسه...1