آژانس سگی، بعدازظهر شیشه‌ای یا چرا بعضی هنرمندان ما شخصیت ندارند

داشتم در مورد اسکار می‌گفتم و اینکه جوایز آن چقدر عادلانه است؛ در مواردی هم که یک فیلم شایسته، اسکار نمی‌گیرد یک دلیلش می‌تواند این باشد که از شانس بد با فیلم شایسته‌تری رقیب شود؛ مثلاً شاهکاری به اسم بعدازظهر سگی (یا بعدازظهر چله تابستان یا بعدازظهر نحس) که شایسته پنج اسکار اصلی بوده و هست از بخت بدش با فراشاهکاری به اسم پرواز بر فراز اشیانه فاخته رقیب می‌شود که معلوم است هر رقیبی را از پای درمی‌آورد؛ اما این چیزی از شایستگی‌های آن کم نمی‌کند.

چیزی که اما از شایستگی یک فیلم کم می‌کند می‌تواند این باشد که فیلمساز اول فیلمش نگوید یا ننویسد بر اساس ِ یا با الهام از فیلم بعدازظهر سگی؛ همانطور که در آنونس فیلم‌های مهرجویی ندیدم که آمده باشد براساس فرنی‌وزویی سلینجر یا عروسکخانه‌ی ایبسن یا ویریدیانای بونوئل یا … .

امسال را با این شاهکار شروع کردم:

 آل‌پاچیتو در بعدازظهر سگی

Dog Day Afternoon

محصول 1975 آمریکا

125 دقیقه رنگی، مونو

کارگردان: سیدنی لومت (1924-2011)