فونتین

پاسکال بود اگر اشتباه نکنم که گفته بود حتی آن‌هایی که خودکشی می‌کنند امید دارند که با این کار اوضاع بهتر شود. حالا دیگر بماند حساب آدمی که روزها و روزها و روزها قاشقی را روی زمین می‌کشد تا تیز شود که با آن قسمتی از در سلولش را درآورد و از پتوی سلولش طناب درست می‌کند و از دریچه‌ی فلزی هواکش، قلاب می‌سازد و یک نگهبان را هم می‌کشد و آخرش فرار می‌کند. عمیقاً آدم‌هایی را که اینقدر به زندگی امیدوارند نمی‌فهمم. البته این هرگز باعث نمی‌شود فیلمی را که بر اساس همین داستان واقعی ساخته شده است ستایش نکنم. فیلمی ضدتعلیق که خود ِ عنوان فیلم و روایت راوی روی آن جایی برای تعلیق نمی‌گذارد و در این فقدان تعلیق فیلمی ستایش برانگیز خلق می‌شود.

برنده جایزه بهترین کارگردانی از جشنواره کن سال 1957؛ سالی که همین فیلم و مهر هفتم برگمان و شب‌های کابیریای فلینی نخل طلا را به اعتماد دوستانه ویلیام وایلر باختند.

A Man Escaped: محکوم به مرگی گریخت.

محصول 1956 فرانسه

نویسنده و کارگردان:‌روبر برسون