مرده بدم زنده شدم

جان به جانم کنند آدم کلاسیکی هستم با علایق کلاسیک؛ سلیقه‌ی موسیقایی و ادبیم فریاد می‌کند و سینما هم همینطور؛ دیدن فیلمی از میزوگوچی به وجدم آورده است. فیلمی که البته قصه‌ای کلاسیک را به سبکی می‌توان گفت مدرن روایت می‌کند. داستان دو برادر که یکی در پی ثروت و دیگری در پی قدرت به تعالی توام با قهقرا می‌رسند. خانواده‌هایشان را از دست می‌دهند و به درکی عمیق از زندگی می‌رسند.

نه؛ اوگتسو این نیست.

به سینما در آوردن افسانه‌ای کهن؛ افسانه ازدواج با یک روح شیطانی

نه؛ اوگتسو این نیست.

بگذارید از نمایی بگویم که جنجوری و واکاسا در برکه‌ای آب‌تنی می‌کنند و دوربین از روی آنها پن می‌کند به سمت دیگری که جنجوری و واکاسا زیر درختی نشسته‌اند. کارگردانی عالی میزوگوچی مثال‌زدنی است و جالب‌تر اینکه این کارگردانی مدرن 58 سال پیش اجرا شده است.

یا نمای به یادماندنی عبور جنجوری و زن و بچه‌اش و توبی و زنش از روی رودخانه که آدم را یاد نماهای آنگلوپولوس می‌اندازد.

به وجد آمده‌ام از دیدن فیلمی عالی و نمی‌دانم از کجا شروع کنم.

صحنه‌ای درفیلم اوگتسو هست که آدم را میخکوب می‌کند. صحنه‌ای که جنجوری از شهر برمی‌گردد روستا پیش زن و بچه‌اش و شب با زنش حرف می‌زند و این صحنه در تقابل با صحنه‌ای در آغاز فیلم است که جنجوری فقط به پول بیشتر فکر می‌کند و وقتی زنش میاگی می‌گوید لباسی که برایم خریده‌ای را دوست دارم اما عشقت را بیشتر تحسین می‌کنم و مشخصا جنجوری اصلا این حرف‌ها را درک نمی‌کند و حالا در اواخر فیلم وقتی به درکی از این حرف‌ها رسیده و با زنش حرف می‌زند و می‌خوابد و صبح که بیدار میشود خدای من باید فیلم را ببینید حیفم می‌اید بگویم که صبح چه اتفاقی می‌افتد.

یا صحنه‌ای که جنجوری با تصویر واقعی (واقعی؟ واقعیت کجاست؟ کدام سمت صفحه سینما؟) خانه واکاسا مواجه می‌شود؛ مگر آدم از یک فیلم چه می‌خواهد.

Ugetsu monogatari

محصول 1953 ژاپن

94 دقیقه سیاه و سفید

کارگردان: کنجی میزوگوچی

نویسنده: یاشیکا یودا