بله، رسم روزگار چنین است

آقای احمدی علاوه بر اینکه فامیلمان بود سه سال هم معاون دبیرستانمان بود. یک‌بار هم با هم رفتیم اردو. توی اکبرجوجه بچه‌ها چو انداختند که نان را توی رب انار تریت کرده خورده. اصرار داشت در حرف زدنش از کلمه "عدم” استفاده کند. همین خودش هزار خاطره راست و دروغ برای بچه‌ها ساخته بود از حرف زدنش. پرونده انضباطی بچه‌‌ها پر بود از مدارک و مستنداتی که جمع کرده بود؛ از یک تکه از توپ پلاستیکی‌ای که بچه‌ها توی کلاس با آن بازی کرده بودند تا قیف‌های کاغذی که سرشان را خیس می‌کردیم و می‌چسباندیم به سقف.

توی مراسم‌های ختم معمولا می‌دیدمش. همیشه سفارش می‌کرد که هوای مادرت را داشته باش توی زندگی زجر زیاد کشیده مبادا از گل نازک‌تر بگویی بهش. اینجور وقت‌ها دیگر از "عدم” استفاده نمی‌کرد. صمیمی بود و مهربان. امروز چهلمش بود.