کائوس - اپیزود پنجم

یک دوست مجازی دارم که در اروپا زندگی می کند

دانمارک

ایرانی است و با یک ایرلندی زندگی می کند

حس خوبی نسبت به او دارم

دوستی مان در حد خواندن وبلاگ های همدیگر است و کامنت گذاشتن برای هم

گاهی در حین قدم زدن یا پک زدن به سیگار به یادش می افتم و احساس می کنم او هم تنهاست و غمگین

اگرچه آنجایی که او زندگی می کند مشروب آزاد است و آدم‌ها دغدغه سکس ندارند اما اینها او را خوشبخت نمی‌کند و من با آدم‌هایی که احساس خوشبختی نمی‌کنند خوب ارتباط برقرار می کنم

این را از مادرم ارث برده‌ام

اصلا همه دور و بری هایم همین آدم های بدبخت بیچاره هستند

چند وقت پیش توی یکی از کامنت هایش نوشته بود گاهی برایت گریه هم می کنم

انقدر خوشحال شدم

از اینکه دیگران متوجه رنج کشیدنم باشند خوشحال می‌شوم

این را هم شدیدا از مادرم ارث برده ام

مادرم وقتی تعریف می کند درپرسه ¹ فلانی، زن بهمانی گفت تو جقدر آدم زجر کشیده ای هستی از شادی در پوستش نمی گنجد و اشکش در می‌آید بعد شروع می کند مور آوردن²

من مور بلد نیستم در عوض وبلاگم را به روز می کنم و به وبلاگ آدم های بدبخت بیچاره سر می زنم و برایشان کامنت می گذارم مثل حضرت علی که به یتیمان کوفه سر می زد و برایشان غذا می برد.

1پرسه: مراسم ختم زنانه در مناطق کردنشین ایران

2مور آوردن: مویه کردن؛ آواز حزین زنان کرد همراه با گریه که غالبا در مراسم ختم خوانده می‌شود