چند تن خواب الود، مشتی ناهموار، چند تن ناهشیار

 

نشسته‌ام توی فرودگاهی در شهری پرت و دور؛ احساس غریبی دارم؛ حس آدمی که از آن سر دنیا زنگ زده باشند به او گفته باشند ماموریتش کنسل شده و می‌تواند برگردد؛ حالا وسط آدم‌هایی غریبه که با زبانی باستانی حرف می زنند نشسته باشی و حسی نیمه‌تمام داشته باشی. هواپیمایی هشتاد نفره دارد می‌نشیند روی باند؛ راننده آژانسی که مرا رسانده دست تکان می‌دهد و من نمی‌دانم این حس غریب تا کجا در من خواهد بود.