خیلی ساده گرگه زد به گله ما ...

دالاس عزیز

پدرم که مرد بچه‌تر از این حرف‌ها بودم که بنشینم با خودم فکر کنم چرا باید این اتفاق می‌افتاد؛ مسخره بود اگر فکر می‌کردم یک گزارش که برق فلان منطقه قطع شده و بعد گزارش بعدی که اشتباه شده و در حدفاصل این دو، آمبولانسی آژیرکشان پدرم را داشته می‌برده سمت بیمارستانی 200 کیلومتر دورتر و دست پدرم آویزان از سیمی که همیشه پرنده‌ها روی آن نشسته‌اند. حتا مسخره بوده اگر فکر می‌کردم خلبان آن هواپیمایی که بمباران کرده مقصر است. یا ترکیب خمینی و صدام. بگذریم.

از معدود صحنه‌هایی که از برادرم خاطرم هست یکی همین حرف است که پدرمان که کشته شد من بمانم توی خانه که چه؟ میروم جبهه و یک سال بعد آمبولانسی دیگر آژیرکشان زخمیی را می‌برده سمت درمانگاه و به درمانگاه نمی‌رسد از بس خونریزی کرده توی مسیر.

رضا هیچوقت نتوانست با فقدان آن برادری که شهید شد کنار بیاید؛ دست به دامن هر چیزی و هرکسی شد که بتواند و نشد. ترکیب این دست به دامن شدن و سیاست‌‌های جمهوری اسلامی شد آنچه که نباید می‌شد و شد. حالا این قطعات دومینو یکی پس از دیگری می‌افتند و نوبت به من رسیده. هفت‌تیری توی دستم نیست بروم خالی کنم گلوله‌هاش را توی مغز برادران پالمر مثلا. انتقام گرفتن از یک مفهوم از یک وضعیت سخت است.

رینگوکید