رویاها چیزهای خوبی هستن حتی اگه ترسناک باشن. فقط مرده ها رویا ندارن؛ دون‌لوپ

اسمش را بگذارید تناقض؛ یا نگاه مردسالارانه یا آنتی‌فمنیسم یا هر چیز دیگر مهم نیست؛ این یک واقعیت است که ما مردها هرچقدر هم رویکرد شرافتمندانه‌ای به زندگی داشته باشیم بازهم نقطه ضعفمان زن‌هاست. نمی توانیم خودمان را نگه داریم. ممکن است صبح مثلا داور یک دوئل شرافتمندانه بوده باشیم و عصر در کافه‌ای در دفاع از نجابت و شرافت داد سخن داده باشیم اما درمقابل یک زن زیبا کمتر به آن حرف‌ها پایبندیم؛‌ این ویژگی ماست و اصلا نباید به عنوان نقطه ضعف از آن یاد کرد؛‌ ممکن است بگویید (مخاطبین مونث البته) شش نفرتان یک زن را ارضا نمی کنید و هرکدامتان چشمتان دنبال شش زن است؛ انکار نمی‌کنم، بله، ما اینجوری هستیم. اما این دلیل نمی‌شود که آدم‌های باشخصیت،‌موقر و جنتلمنی نباشیم. من خودم شخصا هرچند وقت یکبار با دیدن دختری که فقط یکی فقط یکی از آن ویژگی‌های اغواگر را داشته باشد (این ویژگی ها مرد به مرد فرق می‌کند) اگر نگویم گرگی می‌شوم که بوی خون به مشامش خورده لااقل خودم را در آستانه سقوط در دره‌ای می بینم که به شهادت شاهدان هنوز شکستگی استخوانهایم از سقوطهای پیشین تازه است.

به هرحال قبلا در مورد تریستانا با هم حرف زده‌ایم؛ فرصتی شد که دوباره ببینمش؛ لحن سرد بونوئل در روایت موضوعی که پتانسیل شدیدی برای تبدیل به یک ملودرام را دارد ستایش برانگیزست. ساختمانی که بونوئل از ریزه کاری شخصیت‌هایش بنا می‌کند اعجاب‌انگیز است. چیزی که من را بیشتر مجذوپ خودش می‌‌کند شخصیت دون‌لوپ است. شخصیتی که به راحتی می‌توان او را آماج تیرهای ریاکاری و خباثت کرد اما این ساده‌ترین کار است. عمیق‌تر که به او نگاه کنیم جنتلمنی واقعی است که نفظه ضعفش را – نقظه ضعف همه مردها در تاریخ ها و جغرافیاهای متفاوت – انکار نمی‌کند.

تریستانا

محصول 1970 اسپانیا،‌ایتالیا و فرانسه

95 دقیقه رنگی

نویسنده و کارگردان: لویییس بونوئل

با بازی کاترین دونووو (تریستانا)، فرناندو ری (دون لوپ)،‌، فرانکو نرو (هوراسیو)، لولا گاوس (ساتورنو)
عکس: کاترین دونووو