یا چیزی چنان که ببینی یا چیزی چنان که بدانی

دیده‌اید حتما بعضی آدمها را که یکجورهایی خاکی و افتاده‌اند، بعد که بیشتر باهاشان دمخور می‌شوی می‌بینی ته رفتارشان این است که می خواهند بگویند ببین من چه آدم بزرگیم که با وجودی که خیلی از تو سرترم و برتر ولی اصلا به رویت نمی‌آورم و خودم را در حد تو آورده‌ام پایین. این آدمها افتاده بودنشان از تبخترشان است – بگذریم که نه افتاده بودن چیز قابل تحسینی است و نه تبختر مطلقا قابل تقبیح –

یک فیلم‌هایی هم هستند که شخصیت‌هایشان را معمولی و مثل بقیه نشان می‌دهند اما بیشتر که دقت می‌کنی می‌بینی دارند از زاویه خیلی بالایی بهت نگاه می‌کنند و اصلا برای خودشان اسپایدرمن‌هایی هستند مثل همین سریال فرندز. خیلی احمقانه است وقتی جنیس می‌پرسد بینشان رابطه از آن گونه که دانی و افتد بوده یا نه و چه کسی با همه ارتباط اونجوری داشته و بعد با یک مشت پیامبر مواجه می‌شویم که لطف می‌کنند خودشان را در حد ما مخاطبان ناچیز پایین می‌اورند.

سگ‌های پوشالی از شروع تا نیمه‌های کار – بیشتر از نیمه ها البته - تا جایی که دیوید سامر (داستین هافمن) با ماشین می‌زند به جان نایلز – قابل ستایش است در همه چیز مخصوصا فضاسازی. از یک جایی به بعد اما مزخرف است. اینکه دیوید سامر ریاضیدان ِ منطقی ِ آرام ِ درونگرا می‌تواند تبدیل شود به یک آدم ِ خشن ِ بی‌رحم ِ برونگرا یک چیز است و دست‌خالی حریف چند نفر لات بی‌سروپای مسلج شدن و دمار از روزکارشان در‌آوردن یک چیز دیگر. انگار دیوید سامر هم تا حالا زحمت کشیده خودش را در حد ما موجودات ناچیز آورده پایین وگرنه آدخفنی است . تازه خودش را کمتر از یک ریاضیدان بزرگ نتوانسته ناچیز کند و ما یک مشت عقده‌ای که چشممان دنبال زن اوست حقیریم و ناچیز.

Straw Dogs: سگ‌های پوشالی

محصول ۱۹۷۱ انگلستان و آمریکا

۱۱۸ دقیقه رنگی

کارگردان: سام پکین‌پا

نویسندگان: دیوید زلاگ گودمن و سام پکین‌پا

بازیگران: داستین هافمن، سوزان جورج و …