مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد

تجربه از دست دادن یک عزیز تجربه منحصربه‌فردی است. با همه اشتراکات حسی به نظر می‌رسد برای هر کس به شکلی منحصربه‌فرد جلوه می‌کند. همانگونه که زن آنتی‌کرایست را خوب می‌فهمم - اگرجه نه به آن شدت و حدت - اما خودم شانه‌هایم را گل رفته‌ام و موهایم را هم کنده‌ام. مادرم را هم دیده‌ام که جطور صورتش را زخم کرده بود. زن ِ درخت زندگی را هم خوب می‌فهمم وقتی آسمان را به فرزند خردسالش نشان می‌دهد و می‌گوید خدا آنجا زندگی می‌کند (عین ِ این تجربه را شخصا داشته‌ام به شکلی دیگر البته؛ وقتی پدرم فوت شد مادرم رو به آسمان می‌کرد و به خدا بد و بیراه می‌گفت) و بعد از جند روز رو به اسمان می‌کند و می‌کوید "فرزندم را به تو بخشیدم"؛ این را هم خوب می‌فهمم چرا که برای رضا نماز وحشت خواندم و روزه گرفتم و خدا را واسطه کردم که به او سخت نگیرد.

تجربه از دست دادن یک عزیز تجربه عجیبی است. هرکسی هم از زاویه خودش با آن برخورد می‌کند. ترنس مالیک که در هاروارد و آکسفورد فلسفه خوانده است و در ام‌آی‌تی تدریسش کرده است و گاهی فیلم می‌سازد در آخرین فیلمش درخت زندگی از زاویه‌ای ایمانی، ازلی به موضوع نگاه می‌کند. امیدوارانه زندگی را با همه سختی‌ها و تلخی هایش می‌ستاید و به کسانی که شک دارند یادآور می‌شود به تجربه‌های پیشینشان بیندیشند؛ به اولین تحریکات جنسی‌شان، به حسادت‌های بچگی، به سخت‌گیری‌های پدر، به عطوفت‌های مادر و به عظمت کیهان و شگفتی هایش؛

درخت زندگی شعر بلندی است در ستایش زندگی 

 

The tree of life

محصول 2011 آمریکا

139 دقیقه رنگی

نویسنده و کارگردان: ترنس مالیک

لازمه پانویس اضافه کنم بگم عنوان پست از خودم نیست و از کیه؟