به هیچ یار مده خاطر و به هیچ دیار

همونجور که یه غذا میل به گندیدن داره، همونجور که آدما پیر میشن و میمیرن، همونجور که جنازه‌ها بو می‌گیرن، همونجور که جهان میل به بی‌نظمی داره، روابط آدما هم ازین قضیه مستثنی نیست و فرقی نمی‌کنه رابطه هموسکشوال فرانتس و لئوپارد باشه یا رابطه فرانتس و آنا که تا مرحله نامزدی هم رفتن یا رابطه لئوپارد و ورا که ورا به خاطرش تغییر جنسیت هم داده، همه‌ش رو به اضمحلاله چون ماها خوب یا بد، درست یا غلط، همدیگه رو جنده می‌کنیم و بعدش یا همو تحمل می‌کنیم یا نه، اگه فهمیدیم این قضیه رو میشیم لئوپارد، اگه نفهمیدیم یا میشیم فرانتس که آخرش خودمونو می‌کشیم یا در یک حالت تجربه نشده اما نشون داده شده طرفمونو می‌کشیم، یا میشیم ورا که همه چیمونو می‌بازیم و تهش هیچی، یا آنا که می‌ریم توی رختخواب یکی دیگه که یه جور دیگه گندیدن رو تجربه کنیم. مطمئنم اگه زندگی مادرفرانتس رو هم می‌دیدم همین بود که یکی رو جنده کرده بود و حالا توی رختخواب یکی دیگه از اول؛ همینه که هست می‌خوای قبول کنی یا نه

کلیدواژه‌های متن:

Gouttes d'eau sur pierres brûlantes، آب بر صخره‌‌های سوزان می‌چکد، Water drops on burning rocks، سینمای 2000، سینمای فرانسه، فرانسوا اوزون، راینر ورنر فاسبیندر، جشنواره فیلم 2000 برلین 

عنوان مطلب از شیخ اجل سعدی