به مداحی‌ها و نوحه‌خوانی‌‌های این ایام هم دقت کنید می‌بینید چیزی که اشک ملت را درمی‌آورد صرفا اصل ماجرا نیست. یک لحظه‌ای صحنه‌ای نکته‌ای چیزی ظریف که رو می‌شود ناله‌ها بلند می‌شود. خودم را دیگر کمتر مثال می‌خواهم بزنم که فقدان رضا مثلا قابل‌تحمل‌تر است تا مور (مویه) های مادرم وقتی مثلا یاد قفل در خانه رضا می‌افتد. معشوقی هم که از دست رفته باشد فقدانش در جزییات بیشتر خودش را به رخ می‌کشد – در تایید حرف خودم و شاهد مثال ر.ک. حرف‌های بارت در سخن عاشق – خلاصه اینکه تراژدی خودش را درجزییات عمیق‌تر نشان میدهد – در کمدی یک موقعیت کلی می‌تواند تاثیرگذارتر باشد – آتالای تاسکیدن هم در فیلمش مومو Mommo وقت‌هایی که زور می‌زند موقعیت دراماتیک احمت و آیشه را در شرایط جدید زندگی‌شان (مرگ مادرشان) تاثرآمیز نشان دهد کمتر موفق است تا صحنه‌ای که پدربزرگ سر ایشه را می‌تراشد. بله این جزییات است که پدر آدم را در می‌آورد.
پانویس:
Mommo
محصول 2009 ترکیه
نویسنده و کارگردان: آتالای تاسکیدن
4 comments:
فیلم رو ندیدم ولی
میفهمم
گاهی جزئیات واقعا پدر آدم را در میاورد.
مرسی
EhSAN
لعنت
چ بغضی داشت این پستت
یا من...
نمی دونم!
اصلن همین جزئیاته که زندگی رو می سازه
همین جزئیاته که باعث می شه یه روز احساس کنی چقدر خوشبختی و فرداش دلت بخواد از غم و غصه عر بزنی.
اره همین جزئیاته.
سلام
چطوری؟
فیلمای کار درستِ ترک رو دوست دارم اما راستش الان شرایطش رو ندارم که بگردم با زیر نویس پیداشون کنم ..اما همینکه معرفی میکنی تو ذهنم میمونه تا توی فرصت بعد ببینمش.
Post a Comment