به ناز خفته چه داند که دردمند فراق / به شب چه می‌گذراند علی‌الخصوص غریب

یک راه برده‌داری نوین هم همین است که کسی از جایگاه ناز و نعمت و مصرف مدام در ذهن کسی در جایگاه فلاکت و دردسر و تولید فرو کند که به‌به چقدر تو خوشبختی! خوشبختی‌های کوچک او را و دردسرهای کوچک خود را هر دو بزرگ جلوه دهد و برعکس، فلاکت‌های بزرگ او را و خوشی‌های بزرگ خود را که آن دیگری در مقام برده‌ی مدرن از آن محروم است کوچک بنمایاند، همان ایدئولوژیی که در پشت این حرف هست که «خوشا به حالت ای روستایی چه شاد و خرم چه به صفایی» که روستاییان را برای شیر و ماست و گوشت و گندمشان می‌خواهد و با یک استدلال مسخره که شهر پر از دود و دم و آدمهای دزد و شارلاتان و پر از سر و صدا و هزار دردسر دیگر است آن‌ها را به غلتیدن در پِهِن ترغیب می‌کند. این یک‌جور برده‌داری است و خود را در اشکال دیگر هم نمایان می‌کند. از آقای هالوی مهرجویی و نصیریان گرفته تا «مرا در سنت لوییس ملاقات کن»؛

Meet Me in St. Louis

محصول 1944 آمریکا

کارگردان: وینسنت مینلی